Dziecko powinno zacząć samodzielnie chodzić mniej więcej do 18. miesiąca życia. Ale zanim to nastąpi, musi w swoim indywidualnym tempie osiągnąć umiejętności, które przygotują go do przyjmowania prawidłowej pozycji wyprostnej, równomiernego obciążania kończyn, odpowiedniego napięcia mięśniowego, ale także do bezpiecznego Charakteryzacja do zwykłej sceny, w której Chaney biega po lesie, trwała cztery godziny. To do the make-up for an ordinary scene of Chaney running around the woods probably took four hours. Teraz biega po lesie jak przerażone zwierzę. Rozwój motoryki małej w 4 roku życia dziecka. Dziecko jest w stanie odwzorować podstawowe kształty takie jak kwadrat, prostokąt, koło, krzyż czy linię prostą. Nabiera wprawy w rysowaniu po śladzie. Jest w stanie narysować proste szkice takie jak auto, dom czy misia. Czwarty rok życia dziecka przynosi również ostateczne Terapia integracji sensorycznej i odpowiednie ćwiczenia mogą odbywać się w przedszkolu, jeśli pracuje tam wykwalifikowany terapeuta SI, a placówka wyposażona jest w odpowiedni sprzęt. Zajęcia trwają zazwyczaj od 30 do 60 minut, w zależności od wieku dziecka, jego możliwości i potrzeb. Ćwiczenia dostosowane są do zaleceń 3. „Pszczółki do ula" - dziecko naśladuje pszczołę. Na komendę rodzica.: Pszczółki na łące- biega po całym pokoju, a na komendę: Pszczółki do ula- przykuca. 4. „Powódź i samolot" - dziecko ruchem naśladuje powódź – wchodzi na krzesło, potem samolot - leży tyłem na podłodze, ręce w bok. Rodzic bardzo szybko zmienia „Głodne gołębie” – zabawa ruchowo – matematyczna. Dziecko maszeruje po kole,. W środku pokoju wysypany jest groch. Gdy gra muzyka dziecko biega po pokoju, na przerwę w muzyce podbiega do grochu bierze jedno ziarno grochu i zanosi do stolika Dziecko ma uzbierać 9 ziaren grochu – przelicza groch i układa z niego cyfrę 9. Dlatego nakładaj wygodne buty i w drogę. -oswojenie innych z tym jakie jest twoje dziecko- trudne zadanie. Niestety dziecko nadaktywne zawsze będzie się wyróżniać- w przedszkolu, w sklepie, na ulicy, w rodzinie. Niejednokrotnie dowiesz się, że sprawia problemy albo jest niegrzeczne. Chyba nie ma na to złotego środka. LE1S. Nawet gdy stoi to podskakuje albo chociaż macha nogą. Je najchętniej na stojąco, bo siedzenie ogranicza ruchy. A jeśli już usiądzie to się kręci i wierci. Ogląda bajkę spacerując, podskakuje, siada, wstaje, znowu podskakuje. Zasypia “chodząc” po łóżku, tupie nogą, klepie ręką, mruczy- cokolwiek byleby wykonać jakich ruch. Ciężku mu usiedzieć w jednym miejscu. W kolejce w sklepie zwraca na siebie uwagę, bo nieustannie coś mówi, zadaje pytania, sięga po wszystko, zaczepia ludzi, kuca, wstaje, podskakuje. Jak nie może się ruszać to intensywnie dyskutuje. W zasadzie jak się rusza to też ciągle gada. Rozglądasz się dookoła i widzisz, że inne dzieci takie ciche, spokojne, stoją grzecznie, czekają, nie wyróżniają się. A twoje? Jak wiewiórka z petardą przywiązaną do nogi- sieje zamęt, przemieszcza się z prędkością światła i dokłada do tego mnóstwo wrażeń dźwiękowych. Brzmi znajomo? Nadaktywność to nie jest ADHD Na początku chciałabym wam wyjaśnić, że dziecko nadmiernie ruchliwe nie musi mieć ADHD. Często potocznie się mówi, że “moje dziecko ma ADHD”, bo jest w ciągły ruchu. Być może kiedyś się okaże, że faktycznie tak będzie. Natomiast ADHD to zespół zaburzeń, które diagnozuje się powyżej 6 roku życia i składa się z trzech elementów: problemów z koncentracją uwagi, nadruchliwością i impulsywnością. Problem jest wtedy, gdy zachowanie dziecka i jego nadmierna aktywność, zaburza normalne funkcjonowanie w środowisku. Więc jeśli twoje kilkuletnie dziecko to istny dynamit, mówimy na razie o nadaktywności psychoruchowej. Ma mnóstwo energii, wszędzie go pełno, skacze, biega, robi fikołki. Nie nadążasz nawet patrzeć co on nowego wyprawia. W sekundę wdrapie się na regał, by za kilka chwil już skakać po łóżku albo biegać po przedpokoju. Dokładnie wiem jak to jest. Drżysz ze strachu, że nie zdążysz zareagować, że w końcu coś sobie zrobi. A jednocześnie nie możesz wyjść z podziwu, że mimo tej prędkości i chaosu ruchów, tak dobrze sobie radzi. Czasami wzdychasz głośno, myśląc “za jakie grzechy? czy to moje dziecko nie mogłoby być jak inne- usiąść i przez godzinę porysować?”. Otóż nie mogłoby. Może porysować ale najlepiej na stojąco, tupiąc nogą i w przerwach robiąc kilka przysiadów. Jak sobie radzić z takim nadaktywnym dzieckiem? Po pierwsze ZAAKCEPTOWAĆ. A być może nawet polubić. Walka z dzieckiem nic nie da. Próba siłowego ograniczania jego aktywności również. Nie zgadzam się z teorią, że jak się nie będzie mu dokładało bodźców albo okazji do wyszalenia się, to będzie spokojniejsze. Owszem, bodźcami trzeba mądrze kierować i minimalizować do jednego, dwóch na raz. Ale nie zabierać. Dziecko aktywne musi tą swoją energię gdzieś zużyć. Inaczej będzie agresywne, jeszcze bardziej niespokojne i dopiero nie da ci żyć. Dlatego nie walcz, nie narzekaj w kółko “boszeee jaki on niedobry, inne dzieci są jakieś normalne”, nie myśl, że twoje dziecko jest nienormalne, gorsze, niegrzeczne. Ono jest jakie jest. Ma dużo energii życiowej, ogromny temperament i silną potrzebę aktywności. To tak jakby w za małym pudełku zamknięto za dużo przedmiotów. Pchają się, żeby wyjść. Tutaj mamy to samo. Jak już udało nam się zaakceptować ten fakt, to czas NAUCZYĆ SIĘ Z TYM ŻYĆ. Co to oznacza? Chodzi głównie o to, żeby ułatwić sobie trochę życie i spróbować ustabilizować wasz dzień. Dziecko, które jest nadaktywne potrzebuje: – stałego rytmu dnia- rutyna jest ważna. Niezależnie od tego jak trudno jest dziecku się jej poddać, ona stanowi dla niego filar. Chodzi o podtrzymywanie stałych punktów. Tobie ułatwi to życie, bo nie będzie codziennej kłótni o to, co robicie po obiedzie albo o której trzeba iść do łóżka. A dla dziecka jest sygnałem, że coś następuje po czymś i nie ma od tego odstępstwa, tylko dlatego, że ono chce akurat pobiegać w kółko zamiast się ubierać. Ja nie mówię, że dzięki temu nagle twoje dziecko będzie spokojne i uległe. Ale zobaczysz, że pomoże uniknąć wielu konfliktów i wprowadzi porządek w chaos, który tworzy twoje dziecko; – konkretów- musicie mieć jasne zasady. Jeśli wiesz, że twoje dziecko je w podskokach, najchętniej otoczone zabawkami, które go rozpraszają to ustalacie “jemy przy stole w kuchni, zabawki zostają w pokoju”. U nas długo panował w tym względzie chaos. Moje rozbiegane dziecko zamiast jeść to przekładało zabawkę z rąk do rąk. Mi się wydawało, że jak się nią zajmie to więcej zje. Błąd. Bywało tak, że zaczynał jeść, w chwili przegryzania wsuwał się pod stół, bo nie mógł już usiedzieć, znowu wychodził, schodził z krzesła, zrobił dwa podskoki i dokańczał jedzenie. Myślałam, że pozwalając mu na to robię dobrze. Skoro nie może wysiedzieć to trudno. Ale jednak to też był błąd. Najlepiej w takich sytuacjach jest bazować na zasadach z przedszkola- nie ma chodzenia w trakcie posiłku, nie ma zabawy. Chwilę trwało zanim doszliśmy do porozumienia ale się udało. Zasada ta dotyczy wszystkich dziedzin życia- “nie biegamy w samolocie”, “nie krzyczymy w samochodzie”, “na spacerze, gdy jesteśmy blisko ulicy to trzymamy rodzica za rękę”. Wpajanie tego od najmłodszych lat, pozwoli na szybkie przyswojenie zasad. Nam pani psycholog doradzała spisanie jasnego regulaminu z ważnymi zasadami panującymi w naszym domu. -planowanie- nadaktywne dziecko ma silną potrzebę porządku. Być może brzmi to dziwnie ale tak jest. Nie możesz powiedzieć “a może pójdziemy do kina, albo jednak na lody, pomyślimy jeszcze, bo może lepiej do parku”. Gwarantuje ci, że dziecko wpadnie w szał, będzie chciało być w tych trzech miejsca na raz. Tak samo jak lepiej nie wpuszczać go do sklepu bez wcześniejszego ustalenia zasad po co tu idziemy, co kupujemy, jak powinniśmy się zachować. Uwierzcie mi, że robię to do dzisiaj a dzieci moje mają 5 lat! Zanim przekroczymy próg sklepu rozmawiamy. Np. “Chłopcy, wchodzimy tylko po masło i mleko. Nie bierzemy niczego z półek, nie uciekamy, trzymacie się za rękę i idziecie blisko mnie. Przy kasie dam wam pieniążki, żebyście mogli sami zapłacić. Pamiętacie jak należy się zachowywać w sklepie? Nie krzyczymy, nie kłócimy się, nie biegamy.” Ja mam dwoje dzieci nadaktywnych, chociaż jedno jest wyraźnie spokojniejsze od drugiego. Więc jeśli wam mówię, że lepiej 100 razy powtórzyć zasady, to znaczy, że tak właśnie jest. Planowanie to również uprzedzanie- o tym gdzie idziemy, jak długo tam będziemy, co dziecku wolno, co jest zabronione w danym miejscu. A co najważniejsze, ustalamy kiedy wychodzimy. Nie sądziłam, że to możliwe ale takie uprzedzanie faktów i planowanie działa. Spróbujcie bez ostrzeżenia zabrać dziecko z sali zabaw. Powodzenia! Ja się umawiam z Chłopakami, że powiem kiedy będziemy się zbliżać do końca i będę mieli ostatnie chwile na szaleństwo. A później jak zawołam to wychodzimy. Jasne zasady, konkretny plan. Można dołożyć do tego jakąś mini nagrodę za to, że tak sprawnie wam poszło. Robienie planów pozwoli uniknąć tworzenia ich przez twoje dziecko. Nie wiem jak u was ale moje nadaktywne dzieci są bardzo kreatywne. Jeśli ja im czegoś nie wymyślę, to one chętnie zrobią to za mnie. I tak na przykład w drodze do sklepu, gdy nie ustalimy, że robimy zakupy i szybko wracamy, dowiaduję się, że idziemy później na plac zabaw, do babci, na rower i na lody. Nie zgadzam się? No to awantura! – konsekwentne respektowanie zasad- to dla mnie najtrudniejszy punkt. Bywam niekonsekwentna, bo moje dzieci mnie tak czasami zdominują i wymęczą niekończącą się bitwą na argumenty, że szukam kompromisu. Jednak od najważniejszych zasad nie odstępuję choćby nie wiem co. Jak konsekwencja to i kary. Wiem, że to niezbyt ładne słowo dlatego dla tych bardziej wrażliwych użyję stwierdzenia “naturalna konsekwencja”. Mimo przypomnienia dziecko szaleje w sklepie, ucieka i zgarnia wszystko z półek- w takim razie wychodzimy. Nieważne, że miałaś kupić coś ważnego. Jak się uspokoi to może wejdziecie ponownie. -pozwolenie na trochę szaleństw- dziecko nadaktywne musi mieć możliwość wybiegania się. Ja się śmieje, że trochę jak chomik w kółku, swoją porcję ruchu musi dostać. Dlatego rower, hulajnoga, piłka nożna, trampolina, badminton, basen, długie spacery- wybieraj. Pewnie brzmi to zabawnie, ale często u nas pada takie zdanie “to gdzie się wybieramy dzisiaj, żeby ich (dzieci) wybiegać?”. Dni bez aktywności są straszne. Tydzień chorowania dzieci w domu to kara zarówno dla nich jak i dla mnie. Z nudów i ograniczonej możliwości spożytkowania swojej energii mało murów nie przestawią. Dlatego nakładaj wygodne buty i w drogę. -oswojenie innych z tym jakie jest twoje dziecko- trudne zadanie. Niestety dziecko nadaktywne zawsze będzie się wyróżniać- w przedszkolu, w sklepie, na ulicy, w rodzinie. Niejednokrotnie dowiesz się, że sprawia problemy albo jest niegrzeczne. Chyba nie ma na to złotego środka. Pocieszeniem jest fakt, że większość dzieci z wiekiem uczy się panować nad tymi zachowaniami. Najczęściej do wieku szkolnego trochę się uspokajają. Trzeba rozmawiać, tłumaczyć i czasami dać sobie luz. Tak jak w punkcie pierwszym-zaakceptować. – pomyślcie o terapii integracji sensorycznej- jeśli czujesz, że twoje dziecko jest mocno inne niż rówieśnicy a jego nadaktywne zachowania są intensywne i nieco odbiegają od tego, co uważasz za normę to zgłoś się do specjalisty. My korzystamy z tej terapii. Uważam ją za bardzo skuteczną i dobrą. Czasami to właśnie zaburzenia integracji sensorycznej (w uproszczeniu odbierania bodźców dotykowych, smakowych, zapachowych) powoduje takie a nie inne reakcje dziecka. Uffff… trochę się rozpisałam. Chciałam wam tylko przekazać, że wasze dziecko jest normalne. Nawet jeśli trochę inne i bardziej krąbrne od innych. Nie miejcie wyrzutów sumienia, że zdarza wam się zazdrościć innym rodzicom ich grzecznych dzieci. Mały, aktywny Diabełek potrafi wymęczyć kilka osób na raz a co dopiero jedną mamę czy tatę. Czasami zwyczajnie ciężko nam nadążyć za naszym dzieckiem i czujemy się bezsilni. Nie ma w tym niczego niewłaściwego. Ale zanim będziecie się dziwić skąd to dziecko ma tyle energii, spójrzcie na siebie albo na swojego partnera, zapytajcie jego rodziców jaki był w dzieciństwie. U nas nie ma wątpliwości skąd moje dzieci mają trudności z usiedzeniem w miejscu. Wystarczy spojrzeć na ich tatę, który do dzisiaj ma życiowe ADHD. Uwielbia być aktywny, kręcą go niebezpieczne sporty, gdzie adrenalina skacze pod sufit, a leżenie z książką bez ruchu chyba by go zabiło. Dzisiejsze dzieci mają trochę trudniej. Mężu w dzieciństwie skakał po drzewach, od rana do nocy był na podwórku i mama nie biegała za nim krzycząc “uważaj, bo się spocisz”. Ganiał po lesie, jeździł bez nadzoru na rowerze, skakał z garaży, kopał piłkę. Nasze dzieci mają mniej ruchu. Nie wypuszczamy ich samych na podwórko. Nie biegają cały dzień z kolegami. Myślę, że to utrudnia tym nadaktywnym codzienne życie. Inne Złośliwe i uporczywe hałasowanie sąsiadów Indywidualne porady prawne Janusz Polanowski • Opublikowane: 2019-05-01 • Aktualizacja: 2022-06-08 Mieszkam w bloku. Moim problemem są sąsiedzi nade mną, a szczególnie dwójka ich małych dzieci. Hałasy, jakie stamtąd dobiegają, przeraźliwe tupanie prawie cały dzień, dzikie wrzaski od roku zamieniły moje życie w koszmar. Do tego bicie kotletów o 6 rano, odkurzanie o w nocy. Dwa razy zwróciłam im uwagę - bez skutku. Wczoraj wyczerpała się moja cierpliwość po kolejnych pobudkach o rano w weekend, gdy po prostu odpoczywam po tygodniu pracy. Dudnienie i tupanie sąsiadów z góry jest potworne, złośliwe, już też mniemam, bo aż nadto głośne i uporczywe. Byłam na policji, ale oni rozłożyli ręce. Mówią, że to tylko dzieci, ale u mnie następuje rozdrażnienie, bóle głowy i po prostu nie mogę już tego znieść. Podobno sąsiedzi z góry w całym mieszkaniu mają kamień albo gres, może dlatego jest to tak głośne. Czy mam szansę uzyskać pozytywne rozstrzygnięcie w sądzie, bo nie mogę tak dłużej żyć? Masz podobny problem? Kliknij tutaj i zadaj pytanie. Zakłócanie spokoju sąsiedzkiego – uporczywe hałasowanie Przepisy „prawa sąsiedzkiego” (art. 144 i następne Kodeksu cywilnego; dalej „ odnoszą się wprost do nieruchomości gruntowych (art. 46 i następne jednak można (a nawet należy) stosować je odpowiednio (to jest przez analogię) do innych rodzajów sąsiedztwa (sąsiadowania) – w tym dotyczących zamieszkiwania w pobliżu (nie tylko w odrębnych nieruchomościach lokalowych). Chyba najbardziej znanym przepisem „prawa sąsiedzkiego” jest art. 144 który stanowi: „Właściciel nieruchomości powinien przy wykonywaniu swego prawa powstrzymywać się od działań, które by zakłócały korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych.”. Jak wynika z opisu sytuacji, Panią szczególnie niepokoją zachowania zakłócające korzystanie z Pani mieszkania ponad przeciętną miarę. (przynajmniej wstępnie taki obraz może się kształtować). Układ odnośnych mieszkań sprawia, że swoistą granicą między odnośnymi mieszkaniami są: sufit (z perspektywy Pani mieszkania) oraz podłoga – z perspektywy tego, do kogo należy mieszkanie bezpośrednio wyżej położone). Dlatego warto (nawet na wszelki wypadek) zwrócić uwagę także na brzmienie art. 153 § 2 „Korzystający z wymienionych urządzeń obowiązani są ponosić wspólnie koszty ich utrzymania”. Zobacz też: Głośne prace remontowe przepisy Przekroczenie przeciętnej miary Należy zauważyć, że w zacytowanym artykule 144 występują zwroty niedookreślone znaczeniowo (często zwane „klauzulami generalnymi”): przeciętna miara, społeczno-gospodarcze przeznaczenie nieruchomości oraz stosunki miejscowe. Przywołajmy także treść artykułu 140 „W granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.”. Jak widać, także w ustawowym określeniu własności ustawodawca zawarł „klauzule generalne” – czyli zwroty językowe, których znaczenie ustalane jest w procesie stosowania, a więc z uwzględnieniem okoliczności konkretnych przypadków. Nawet w przypadku przepisów prawnych bez zwrotów o cechach „klauzul generalnych” przebieg oraz wynik procesów cywilnych lub innych postępowań przed sądami cywilnymi mogą być odmienne. Chociażby z uwagi na brzmienie artykułu 230 Kodeksu postępowania cywilnego ( „Gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.”. Trzeba także brać pod uwagę różne nastawienia ludzi – w tym z uwagi na rady z zewnątrz (nie tylko przez prawników udzielane). Jeden człowiek przyzna się do błędu i przystąpi do rozwiązywania problemu, a inny nie tylko będzie „udawał Greka”, ale nawet walczył nieustępliwie (nawet o coś mało ważnego). Dowody na złośliwe hałasowanie sąsiadów W postępowaniach prawnych (szczególnie rzeczywiście trudnych) duże znaczenie odgrywają dowody. W postępowaniach cywilnych chodzi o wywiązanie się z prawnego obowiązku udowodnienia faktów (okoliczności), z których wywodzi się skutki prawne – art. 6 art. 232 Każda ze stron postępowania cywilnego jest uprawniona korzystać z przysługującego jej prawa do sądu (mającego rangę konstytucyjną), np. polemizować ze stroną przeciwną (co jest ważne np. z uwagi na art. 230 lub formułować wnioski w postępowaniu dowodowym (art. 227 i następne Struktura wniosku dowodowego jest dwuczłonowa: teza dowodowa (okoliczność do udowodnienia) oraz środek dowodowy (przy pomocy którego ma dojść do udowodnienia tezy dowodowej). Proszę zastanowić się nad tym, jakimi dowodami Pani dysponuje lub może dysponować. Dużą wagę mogą mieć dowody obiektywne, np. z nagrań (szczególnie głośnych, dokuczliwych lub wywoływanych w niewłaściwych porach hałasów); znaczenie dowodów obiektywnych wiąże się z tym, iż bardzo trudno rozstrzyga się spory o cechach „słowo przeciw słowu”. Niekiedy przydają się świadkowie. Doświadczenie uczy, że ludzie (w tym sąsiedzi) raczej niechętnie składają zeznania. Czasami ktoś odwiedzający (lub nocujący krewny) może być świadkiem – np. na okoliczność tego, co dzieje się w sąsiedztwie. Hałasowanie przez dzieci sąsiadów W wielu sytuacjach, także w sporach (nie tylko prawnych) przydaje się zachowanie spokoju i zdrowy rozsądek – w wielu aspektach. Mam na uwadze nie tylko to, że akurat teraz jest (prawdopodobnie częściowo udawana) „moda na dzieci” (wsparcie socjalne, treści w mediach…). Taki stan rzeczy może utrudniać (zwłaszcza skuteczne) akcentowanie problemów związanych z zachowaniem dzieci. Jednak owa tendencja może również ułatwić załatwianie określonych spraw, np. twarde podłogi (bez wykładzin lub innych podobnych przedmiotów) mogą stanowić zagrożenie dla dzieci (zwłaszcza małych). Trudno zachowaniem dzieci lub ich potrzebami uzasadniać (szczególnie powtarzające się lub nawet cykliczne) wykonywanie bardzo uciążliwych dla otoczenia prac domowych; o ile jakaś nagła sytuacja może wymagać interwencyjnego włączenia pralki, to trudno taką sytuacją uzasadniać odkurzanie całego mieszkania lub używanie młotka lub podobnego przedmiotu. Samo odczuwanie lub odbieranie bodźców dźwiękowych również może wiązać się ze stanem zdrowia – niekiedy zmiana w odbieraniu bodźców (np. dźwiękowych) może być swoistym sygnałem do konsultacji medycznej; niestety, niekiedy małe przychodnie dość często unikają kierowania pacjentów na badania specjalistyczne lub (nawet podstawowe) analizy laboratoryjne (bo to skutkowałoby niższym zyskiem w związku z danym pacjentem). Nie można również zupełnie wykluczyć, że dokuczliwość docierających do Pani mieszkania hałasów wiąże się z problemami technicznymi. Szeroko rozpowszechnione jest teraz niedbalstwo – nawet bez złych intencji; czasami skoncentrowanie się na „swojej branży” lub na „swoim zadaniu” wiąże się z lekceważeniem szerszego kontekstu. W wielu sytuacjach silnym czynnikiem jest tak zwany rachunek ekonomiczny – niekiedy skłaniający do zachowań oczywiście nagannych. Dotyczyć to może, tytułem przykładu, wyposażenia mieszkań lub tak zwanego wykończenia lokali. Wprawdzie studia nagrań trudno uznać za typowe lokale, ale one same pokazują, jak wiele da się zrobić dla eliminacji przenikania dźwięków. Trudno od mieszkań wymagać spełniania cech studia nagrań, ale lokale (lub pomieszczenia) mieszkalne również nie powinny być „pudłami rezonansowymi”. Wykonanie podłogi w mieszkaniu sąsiadów Wspomniane przez Panią wykonanie podłóg w „mieszkaniu na górze” skłania do zastanowienia się nad tym, czy podłogę prawidłowo zaprojektowano i wykonano. Szczególnie duże uchybienia mogłyby uzasadniać zasadne powiadomienie o problemie „nadzoru budowlanego” (wpierw szczebla powiatowego). Trudno (zwłaszcza bez znajomości szczegółów) winić o to osoby tam zamieszkujące. Dość często zdarzają się niedoróbki w trakcie budowy budynków lub przez usługodawców (np. świadczących usługi wykończeniowe). Hipotetycznie rzecz biorąc, przyczyny mogą być różne. Jednym z przejawów życia jest ruch, z ruchem zaś wiążą się dźwięki. To są ewidentne przejawy życia. Zwracam na to uwagę, bo podkreślanie żądań „absolutnej ciszy” może być różnie odbierane – chociażby dlatego, że sędziowie mogą mieć odmienne doświadczenia (np. jeden z licznej rodziny, inny samotnik, jeszcze inny miłośnik ciszy). Skoro czymś naturalnym jest ruch dzieci (nie tylko poza domem), to domy (w tym mieszkania) należy wyposażać w sposób chroniący dzieci przed kontuzjami. Bieganie przez dzieci po śliskiej i twardej podłodze może być dla nich samych źródłem niebezpieczeństwa; w takich sytuacjach – zwłaszcza po zlekceważeniu dobrych rad przez rodziców – właściwe może być powiadomienie nawet sądu rejonowego (wydziału właściwego w sprawach rodzinnych lub opiekuńczych). Różnie bywa ze skutkami powiadamiania „opieki społecznej” – niekiedy zasadne zgłoszenia są lekceważone, a czasami sygnały faktycznie absurdalne skutkują wielokrotnymi wizytami „urzędowymi” i wytworzeniem grubych akt administracyjnych. Żądanie ograniczenia hałasu Między ustnym zwróceniem uwagi a typowym „procesowaniem się” są możliwe inne sposoby. Pani mogłaby wysłać list (polecony i „za zwrotnym potwierdzeniem odbioru”) z żądaniem znacznego ograniczenia zakłócania spokoju w Pani mieszkaniu; w liście należałoby wskazać termin czekania na odpowiedź lub spełnienia żądania. Poza tym (nawet bez ww. korespondencyjnego wezwania) mogłaby Pani zawezwać do próby ugodowej osoby mieszkające w „mieszkaniu na górze” – od art. 184 do art. 186 Takie wezwanie (objęte niską opłatą sądową) kieruje się do sądu rejonowego. W zawezwaniu do próby ugodowej trzeba wskazać (przynajmniej ogólnie) proponowane warunki ugody (art. 917 i art. 918 Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Indywidualne porady prawne Widzę, że wątek ma już kilka lat i zastanawia mnie bardzo, jak z problemem poradzili sobie autorzy pierwszych postów, z autorką na czele, bo forum to już zdaje się opuścili, więc widocznie znaleźli jakieś rozwiązanie na hałaśliwe dzieci mam podobny problem. Wprowadziliśmy się z rodziną do stosunkowo nowego blogu niedawno i zanim jeszcze zobaczyliśmy sąsiadów na oczy, zdążyliśmy ich usłyszeć. Chodzi tu oczywiście o sąsiadów z kilkuletnim dzieckiem z góry, bo pozostali lokatorzy, mimo że wielu również ma małe dzieci, potrafią się zachować i ich obecności w bloku nie słychać. Natomiast ci mieszkający nad nami to istny koszmar - zachowują się, jakby im jednym na całym świecie przytrafiło się dziecko, więc można pozwolić mu na bieganie od 9 rano do 21 wieczorem, tupanie, hałasowanie, uderzanie w barierki balkonu, przecież to naturalne... Proszę mnie źle nie zrozumieć - mam na uwadze, że dziecko jest małe, ma niespożyte pokłady energii i do kaloryfera się go nie przywiąże. Wychowanie dwójki dzieci mam już za sobą, więc wiem co mówię. Moje dzieci nie miały jednak nigdy pozwolone na to, żeby biegać po domu i hałasować, a dodam, że jedno z nich ma stwierdzone ADHD. Zabieraliśmy je jednak na spacery, place zabaw, a w domu mieliśmy dywany. Dodatkowo dzieci zawsze miały na nogach kapcie, które wyciszają dźwięki. I nikt nie musiał się mnie dopraszać o takie rozwiązania - zastosowanie ich, podobnie jak upominanie dzieci gdy zachowywały się zbyt głośno, było dla mnie naturalne, bo w poprzednim bloku mieszkało wiele osób starszych, w większości po 60. roku życia, a także dwie rodziny z malutkimi dziećmi, więc naturalnym było zachowanie ciszy w myśl starej zasady "nie rób drugiemu co tobie niemiłe". Jak widać, nie wszyscy są wychowywani w poczuciu tej zasady - zwłaszcza obecni młodzi rodzice, których podejscie do wychowywania dzieci jest potworne. Myślą, że skoro dorobili się dziecka i mieszkania, to zaszli na szczyt świata i są jego pępkami więc mogą robić co im się sąsiedzi byli przez nas upominani. Za pierwszym razem przeprosili, bo chyba nawet nie zdawali sobie sprawy, że do mieszkania pod nimi już się ktoś wprowadził. Hałasy jednak nie ustawały i dwie kolejne wizyty z prośbą o zachowanie ciszy kończyły się już aroganckimi odpowiedziami i zamykaniem drzwi przed nosem. Kolejnym razem nie kłopotaliśmy się zatem aby pukać do ich drzwi raz jeszcze i przy najbliższej okazji, kiedy hałasy były wyjątkowo nasilone, wezwaliśmy policję, która udzieliła jedynie pouczenia. Interwncja ta nie przyniosła jednak skutku - było ciszej przez jakieś dwa tygodnie, a potem na powrót po staremu. Państwo ci nie widzą w zachowaniu swojego dziecka nic złego i odbierają nasze interwencje jako atak, sądząc, że "nachodzimy ich", bo nie mamy lepszych rzeczy do robienia. Zasłaniają się tym, że w godzinach 6:00 - 22:00 mają całkowite prawo zachowywać się tak jak uznają za stosowne. I trzeba przyznać, że w godzinach ciszy nocnej spokoju nie zakłócają, ale przecież odpoczynek w domu nie ogranicza się w praktyce wyłącznie do sztywno określonych godzin ciszy nocnej. Człowiek zazwyczaj wraca do domu między 15 a 17 i od tego momentu chce zaznać odrobiny spokoju, a nie może, bo dziecko u góry swędzą pięty i musi sobie ulżyć nieustannym naparzaniem w swoją podłogę, a nasz wpłynąć na takich ignorantów? Czemu tacy ludzie, dorośli ludzie z tytułami magistrów, nie mają w sobie kszty empatii i nie wykazują się minimum kultury osobistej? Jak można tak nieludzko postępować - wiedzieć, że sprawia się komuś niedogodność, ale nie ustawać w swojej arogancji i bucie? Czy ktoś poradził sobie z podobnym problemem i może podzielić się doświadczeniami? Martwisz się, że przez nieuwagę smyk zrobi sobie krzywdę? Pamiętaj, że większości wypadków maluchy ulegają w domu. Oto sposoby, dzięki którym mieszkanie stanie się bezpieczne także dla brzdąca! 1. Usuń wszystkie zagrożenia! Nawet najlepszy rodzic nie jest w stanie zapanować nad małym dzieckiem. Wiedząc o tym pamiętaj, by zabezpieczyć sprzęty w mieszkaniu. Szafki i lodówkę – najlepiej blokadami. Na narożach mebli można zamontować silikonowe nakładki, które złagodzą uderzenia. Bardzo ważne jest zabezpieczenie schodów. Najlepszą ochroną będą specjalne barierki. 2. Myśl jak dziecko Pamiętaj, że nie tylko przedmioty – meble, sprzęty domowe – stanowią poważne zagrożenie dla naszego dziecka. Często groźniejsze są produkty codziennego użytku, dlatego ustaw je wysoko, poza zasięgiem dzieci. Zrób tak ze wszystkimi środkami chemicznymi! 3. Tłumacz i stawiaj jasne granice Małe dzieci nie wiedzą, czego im nie wolno, nawet jeśli codziennie będziemy im to przypominać. Nauka zajmie trochę czasu, ale działać musisz od razu. Należy przede wszystkim zapobiec „testowaniu” gniazdek elektrycznych poprzez założenie na nich specjalnych zaślepek. Kolejnym interesującym sprzętem jest kuchenka. Po pierwsze, zaopatrzmy ją w osłonę, dzięki której dziecko nie będzie mogło dosięgnąć do ognia. Po drugie, załóżmy blokady na pokrętła, które uniemożliwią odkręcenie gazu. Nie zapomnijmy także o zabezpieczeniu okien. 4. Zwróć uwagę na szczegóły W przypadku drzwi nawet lekki przeciąg może spowodować poważną szkodę. Najlepsze będą te bez szklanych elementów. By zapobiec przytrzaśnięciu paluszków dziecka, załóżmy unieruchamiacze do drzwi. Natomiast by zabezpieczyć ścianę lub meble znajdujące się za drzwiami, warto zastosować za nimi blokadę ograniczającą. 5. Miej oko na dziecko Wszystkie wcześniej opisane zabiegi mają na celu zmniejszenie ryzyka niebezpieczeństwa czyhającego w domu na dziecko. Pewne jest jednak to, że nic nie zastąpi czujnego oka opiekuna. Dlatego, mimo wszelkich zabezpieczeń, nie zostawiaj dziecka samego - nawet na chwilę! Jesteś wielkim pasjonatem przemierzania świata jak błyskawica, ale Twoja pociecha niespecjalnie chce pobiec w Twoje ślady? Bieganie dzieci po mieszkaniu a zainteresowanie prawdziwym sportem to dwie różne rzeczy… Mamy kilka pomysłów na to, jak zachęcić dziecko do sportu!Bieganie dzieci – od kiedy można o tym myśleć?O rekreacyjnym bieganiu można myśleć już u przedszkolaka. 5-6 lat to okres, w którym bieganie dzieci ma być przede wszystkim elementem zabawy. Na poważny trening przyjdzie czas dużo z rodzicami do najbliższych zasp? To wystarczający trening dla kilkulatka!O bardziej wymagających treningach można myśleć nie wcześniej niż po 12 urodzinach. U większości dzieci aparat ruchu jest już wtedy wystarczająco dobrze wykształcony, by ,,przyłożyć się” do aktywności około 15 roku życia przychodzi czas na poważne treningi. Wcześniej, gdy dzieci gwałtownie rosną, ich kości ,,rozciągają się”, a więc tracą na gęstości. Przeforsowanie szkieletu może prowadzić do dzieci – dystans zależny od wiekuJeśli chodzi o bieganie dzieci, dystans odpowiedni dla 5-6 latka to 100-200 metrów. Tyle mniej-więcej ,,wybieguje się” podczas zabawy. Bądź pewny, że dla krótkich nóżek kilkulatka taki dystans jest wystarczający do zmęczenia!Dzieci między 8-12 lat nie powinny przy jednorazowym treningu przekraczać 1200 metrów. Nieco starsze, do 15 roku życia, mogą przyjąć dystans do 2 Twoje dziecko ma jakiekolwiek wady kręgosłupa, stop czy inne problemy zdrowotne, skonsultuj się z lekarzem zanim zaczniesz zachęcać je do zwiększenia aktywności. Jeśli wszystko jest w porządku, możesz zaczynać!Bieganie dzieci jako element zabaw Wiele dziecięcych zabaw polega na bieganiu! Chowany? Bieganie po różnych miejscach, by jak najszybciej znaleźć kolegów. Berka nie trzeba przedstawiać! ,,Policjanci i złodzieje”, deptanie swoich cieni, wyścigi do najbliższego drzewa – ciekawe kto zmęczy się szybciej!Aktywna zabawa może być początkiem sportowej przygody!Tak – z kilkulatkiem najlepiej po prostu pobawić się w aktywny sposób! Gdy polubi jakąkolwiek formę ruchu, w przyszłości łatwiej złapie biegowego dzieci? Najpierw bieganie dorosłych!Jak przekonać dziecko, by zainteresowało się sportem, a nie tylko aktywną zabawą? Gdy Twoja pociecha podrośnie, dołóż starań, by dawać jej dobry przykład. Nie opuszczaj treningów, a gdy nie masz ochoty wyjść pobiegać… do czasu wyjścia z domu po prostu udawaj, że masz!Twoje dziecko prędzej czy później będzie chciało spróbować tego, co tak cieszy jego rodzica. Mów pozytywnie o bieganiu, śmiej się z tego jak zabawnie chodzisz na zakwasach, w skrócie – pokaż dziecku sport od jak najlepszej strony. Nawet wtedy, gdy czasem będziesz musiał ,,zacisnąć zęby”.Inspiracja prosto z ekranuNajwiększym idolem dziecka zawsze jest rodzic, ale przyda się dodatkowe wsparcie! Obejrzyj z dzieckiem film dokumentalny o Usainie Bolcie, Jasonie Cohenie czy Nicky Spinks – sam wiesz, że tacy niesamowici sportowcy potrafią zainspirować! Kto wie – może Twoja córka zamiast kariery aktorskiej zamarzy o zostaniu maratonką? Ważne – stawiaj raczej na nowe produkcje. Wśród biegowych filmów nie brakuje klasyków sprzed dziesięcioleci, ale są one dość ciężkie fabularnie i (jak na współczesne standardy) słabe technicznie. Ciekawa strona bieganiaPoza entuzjazmem treningowym, pokaż dziecku… sprzęt! Szczególnie chłopcy mogą być zainteresowani pulsometrem czy zegarkiem z GPS, a dziewczynki chętnie obejrzą jak rodzic wiąże chustę na kilkanaście sposobów!To ważne, by dziecko postrzegało bieganie jako interesujący sport. Bądźmy szczerzy – dla osób, które nie praktykują tej aktywności, bieganie wydaje się po prostu nudne, polegające wyłącznie na przebieraniu pociecha będzie nieco starsza, przejdź do ciekawostek. Spróbuj maksymalnie przystępnie wyjaśnić dziecku ,,biegowe liczby” – tętno, tempo, kalorie i tak dalej. Powiedz mu jak pracuje serce podczas aktywności fizycznej, jaką rolę dla wydolności pełni oddychanie, pokaż na sobie, które mięśnie rosną od biegania. Dzięki temu dziecko nie tylko zainteresuje się ,,kulisami” biegania, ale także zrobi wrażenie na nauczycielach!Bieganie z dzieckiem? Tak – pod pewnymi warunkami!Nieco starsze dziecko możesz już zabrać ze sobą na trening. Jeśli wcieliłeś w życie poprzednie punkty, samo nie będzie mogło się tego doczekać! Pamiętaj jednak o kilku dziecka odpowiednie będą tylko krótkie dystanse. Nie ma mowy o ściganiu rodzica przez 10 kilometrów! Trening z dzieckiem zaplanuj na… dzień nietreningowy lub idź na niego wtedy, gdy chcesz tylko delikatnie rozruszać wciąż zakwaszone nogi. Dziecko męczy się szybciej niż dorosły. To nie tylko kwestia psychiczna, ale także fizyczna. Dziesięciolatek nie jest miniaturowym dorosłym! Nie do końca wykształcony układ ruchu, mniejsza gęstość kości i gorsza tolerancja na ból to fakty, które wymagają dostosowania intensywności treningu nie tylko pod kątem dystansu. Żadnych poważnych się dobrze – trening z dzieckiem nie musi polegać tylko na biegu!Nie naciskaj – jeśli dziecko zmęczy się po 300 metrach, przystańcie. Daj mu odpocząć ile tylko potrzebuje. Chce wrócić do domu? Pozwól mu na to. Zmuszając dziecko do aktywności na którą nie ma siły lub ochoty spowoduje tylko, że raz na zawsze je dziecku prawidłową postawę i sposób oddychania. Dzięki temu pierwszy trening nie skończy się błyskawicznym opadnięciem z sił ani bolesną kolką. Przed wskoczeniem w swoje pierwsze buty sportowe malec musi wiedzieć na czym polega prawdziwe bieganie. Nie na ściganiu się ,,na łeb, na szyję”, jak to bywa podczas zabawy z rówieśnikami!Dołóż starań, by podczas treningów z rodzicem dziecko cały czas czuło się dobrze. To najważniejsze – złe doświadczenia przekreślą szansę na zaszczepienie w nim pasji. Pamiętaj, że tym razem to nie Ty trenujesz – jesteś tylko asystentem młodego sportowca!Bieganie dzieci – co gdy robi się poważniej?Twój starszak zaczął wykazywać zainteresowanie bardziej profesjonalnym trenowaniem biegania? Serdeczne gratulacje! Teraz czas znaleźć dla niego klub. Sprawdź gdzie w Twoim pobliżu działają grupy biegowe skierowane do młodych sportowców i jak najszybciej porozmawiaj z dzieci i młodzieży będzie wiedział, jak rozwinąć talent Twojej pociechy!Dołączenie do grupy biegowej będzie motywacją dla dziecka – poczuje, że oficjalnie zostało sportowcem. To także kwestia bezpieczeństwa. Trening biegowy dzieci jest zupełnie inny niż ten dla dorosłych. Powinien nad nim czuwać znający się na rzeczy koledzy i trener nie pozwolą młodemu człowiekowi odpuścić! Członkowie klubów sportowych mają także ogromne szanse na start w zawodach dla młodzieży. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, może za kilka lat będziesz ścigał się ze swoją pociechą w całkiem dorosłym ultramartonie?Bieganie dzieci – upewnij się, że dziecko tego chce!Skoro doszliśmy do tematu poważnego uprawiania sportu przez dziecko, trzeba powiedzieć też o kontrowersyjnej sprawie. Przerzucaniu na dziecko własnych ambicji. Zachęcaj dziecko do biegania bez wywierania presji i lekceważenia jego zapiszesz starszaka do grupy biegowej, porozmawiaj z nim o sporcie. Upewnij się, że na pewno chce przyłożyć się do biegania a nie woli zajęć na basenie czy kółka dyskusyjnego. Podkreśl, że będziesz zawsze go wspierał, ale jeśli zechce zrezygnować, pozwolisz mu na to. Sportowcy mający dzieci często nieświadomie wywierają na nich niemożliwą do zniesienia presję. Szczególnie, jeśli chcieli zostać profesjonalistami, ale życie im to uniemożliwiło. Rozmawiaj z dzieckiem, a jego chęć do biegania traktuj jak każde inne hobby – wspieraj, pomagaj, ale nie rozpaczaj, jeśli je chcesz, by Twoje dziecko polubiło bieganie pokaż mu je od najlepszej i najciekawszej strony. Nigdy nie naciskaj, a jeżeli mimo starań pociecha nie podzieli Twojej miłości do sportu, odpuść. Na świecie jest wiele innych pięknych pasji do wyboru!

dziecko biega po mieszkaniu